Bar tren istasyonuna gelince taksicilerin hücumuna uğrarsanız çok şaşırmayın. Biz böyle şeylere alışığız gerçi. İyi niyetimle taksicilerden birine otobüs terminalinin nerede olduğunu sorunca aldığım yanıt; “5 km ileride” olduysa da, yürüyerek sadece 1 dk uzaklıkta bulunuyor!😅
Otobüs terminalinden sık aralıklarla Budva’ya otobüs olacak ki; 4,5 Euro’ya aldığım biletimle sadece 15 dk sonra yola çıktık. Aldığınız biletlerde peron ve koltuk numarası olsa da pek bir geçerliliği yok. Otobüsler zaten küçük, içeride koltuk numarası da yok. Boş bulduğunuz yere oturuyorsunuz. Ben otobüse binince koltuk numaramı bulmaya çalışıyordum ki, otobüsün ikinci koltuğunda oturan kadın “koltuk numarası mı arıyorsun, koltuk numarası yok; ben de aradım, bulamadım.” dedi gülerek. Ben de kadının yanına yerleştim. Kadını biraz süzünce üstüne yaşlılık çilleri düşmesine rağmen hala fit olduğunu fark ettim. Sonra nasıl olduğunu, kimin başlattığını hatırlamadığım bir sohbete başladık.
Kadın 25 senedir yollardaymış, aksanından Amerikalı olduğunu anlasam da kendisi de bunu teyit etti. Hayatının son 25 yılını dünyayı gezerek geçirmiş, evi dünya olan bir kadın vardı karşımda. 25 senedir yollarda olunca sorulacak, konuşulacak çok şey oluyor haliyle. Kocasıyla gezmeye başlamışlar, aynı zamanda birlikte çalışıyorlarmış. Yaptıkları iş bilgisayarda olunca ve nerede olduklarının bir önemi olmadığından yıllarca birlikte çalışıp, gezmişler. Hiç çocuk sahibi olmayı düşünmemiş. Yolun yarısına geldiğimizde aslında eski kocası olduğunu anladım. Anlattığı bütün o gezi anılarında eski kocası vardı ki, aslında pek hayatından çıkmışa benzemiyordu.
Konu erkeklere gelince, eski kocasının kendi yaşının yarısındaki kadınlarla sevgili olduğundan bahsetti. Hala arkadaş olarak görüşüyorlarmış. 56 yaşında bir kadın için ömrünü birlikte geçirdiği, 25 yılın çoğunu birlikte dünyayı gezerek ve birlikte çalışarak geçirdiği adamı hayatından çıkarmak zor olmalıydı. Konuşmalarından hala adamı aşmaya çalıştığını düşünsem de; zor olduğunu da idrak edebiliyordum.
Aslında çok neşeli bir kadındı. 27 yaş teorimi destekleyen birini bulmak da ayrıca hoşuma gitti. 27 yaş insanın en iyi yaşıdır! Ne 20’li yaşların başındaki o toyluk , ne de 30’lu yaşların toplum tarafından üzerinizde oluşturmaya çalıştığı (gerçi hangi yaş için yok ama 😊) o baskı vardır. Toplum tarafından biraz da olsa saçmalamanız tolere edilir, hem de ergenlik acılarınızdan bir nebze sıyrıldığınızdan biraz daha ne yaptığınızın farkında olursunuz. 27 yaş candır, insan hep 27 yaş ruhunda kalmalıdır. Tıpkı bu Amerikalı Teyze ve ben gibi! O yüzden ona teyze demek hiç içimden gelmiyor. Muhtemelen 27 yaşında da ölecek. Umarım ben de 27 yaşımı hiç kaybetmem ve bir yaş daha yaşlanmam.
Yolculuk yarım saat sürmesi gerekirken, yoğun sezon olması ve sahil trafiği nedeniyle 1.5 saat sürdüyse de; bu güzel kadınla daha uzun sohbet edebilme şansı yakaladığım için pek umrumda olmadı. Yolculuğumuz bittiğinde birbirimize iyi şanslar, iyi yollar dileyip ayrıldık.
Budva’ya girişim güzel olduysa da “Old Town” içinde tuttuğum odanın gerçekleri ve fotoğrafları uyuşmayınca yeni bir yer bulma arayışına girdim. Zaten otobüs durağından kaldığım yere 38 derece sıcaklıkta 20 dk boyunca yürüdüğümü (yaklaşık 17 saattir de yolda olduğumu) düşünürsek tam anlamıyla bitmiş durumdaydım. Neyse ki, manzarası güzel ve temiz bir yer buldum; ama biraz uzak görünüyordu. Yürümeye başladım. Haritaya bakınca mesafe 1-2 km olsa da; hostelin şehrin tepesinde olduğunu ve çok dik bir yokuş tırmanarak gidilebileceğini fark ettiğimde biraz geçti. Kendimi nereye atsam bilemedim o an. Otostop mantıklı geldi. Yolda tesadüfen karşılaştığım bir aile beni hostele bıraktı; ama kendimi biraz suçlu hissettim açıkçası. Arabayla ben o yokuşu çıkmazdım, hostel o kadar dik bir yolun sonuna kurulmuş ki; manzarası çok güzel olsa da o yokuşu çıkmaya değer mi hala emin değilim. Önce bir gece kalır, diğer gece için şehrin merkezinde bir yer bulurum diye düşündüm; ama o yokuştan bir gece kalmak için tekrar çantamla inip başka bir yere yerleşmeyi gözüm yemedi.
İlk gün Bulgar bir kızla tanıştım ve onunla Morgen Plajı’na gittik. Morgen Plajı’na gittiğimde güneş batmak üzereydi, o yüzden kalabalık dağılmıştı. Normalde çok kalabalık oluyormuş. Ben gittiğimde 5-10 kişi denizdeydi. Denizde güneşi batırdım. Sonra ay geldi. Çok güzeldi. Sudan hiç çıkmak istemedim. Adriyatik’te ilk kez suya giriyordum. Suyun sıcaklığı, havanın sıcaklığı, benim tatlı yorgunluğum, her şey uyum içindeydi. Ne eksiktik, ne fazla.
Bulgar kız kaldığım iki gün boyunca erkek arkadaşlarından, kilosundan, hasta oluşundan yakındı. Şişman olduğu için mutsuz olduğunu ve kendini bir balina gibi hissettiğini söylüyordu; ama sürekli çokomelli, nutellalı ekmek yiyordu. Markete alışverişe gittiğimizde kalorili ve sağlıksız şeyleri almakta ısrar etti. Önce biraz “ama...“ diyecek olduysam da buna kendisinin karar vermesi gerektiğini, çok da karışmamam gerektiğini hissettim. Biraz motive olsun diye Yasin, Hugo ve benim nasıl kilo verdiğimizi anlattım. Elimden geleni yaptım sanırım.
Sonraki gün biraz tek başıma vakit geçirmek istedim. Şehir merkezine yürüyüp, tekneyle Hawai Adası’na geçtim. Gidiş-dönüş bileti 4 Euro ödüyorsunuz. Gittim adaya, denizin dibine havlumu serip yayıldım. Su çok güzeldi. Plaj kum değildi; ama su çok berraktı. Denizin dibini görüyorsunuz. Budva’nın plajları söyledikleri kadar varmış. Ben sadece Mogren ve Hawaii Adası’ndaki plajlara gittim ve ikisini de çok beğendim.
Mogren zaten Old Town’da, gitmek çok kolay, diğeri için de yine Old Town’dan teknelerle ulaşmak mümkün. Hawai Adası’na varmanız 10 dk sürüyor. Dönüşte de Old Town’ı gezdim, Old Town’ı gezmek en fazla yarım gününüzü alacak, her yere girip çıkmazsanız da 1-2 saat sürer diye tahmin ediyorum.Üçüncü gün Kotor için yola çıkmaya karar verdim. Otobüs biletimi mesafe yakın olduğundan ve sık otobüs kalktığı için otogardan alacağım. Kalacağım yeri de yola çıkmadan önceki gece ayarladım. Kotor için hazırım.
İstikamet Kotor!
Instagram: @yoldangecerken
Facebook: https://m.facebook.com/yoldangecerken/?tsid&source=result